Altını çizerek yaşamalı


Şu zamana kadarki kısa hayatımı yaşamaktan çok yazmakla geçirdim diyebilirim. Çok mu yaşadım ki yazıyordum, hayır. Gene de yazıyordum.  Çünkü hem yaşanmışlıkları yazıyordum, hem de yaşanmamışlıkları, özlemleri, hayal kırıklıklarını ve sevinçleri…
İtiraz etmiyorum, katiyen! Benim işim bu. Yahut kendime edindiğimi düşündüğüm uğraş da diyebiliriz. O yüzden satırlar benim için çok mühimdi. Ve satırların bir bütün haline geldiği kitaplar…

Okurdum, fakat kıymazdım onlara. Tıpkı türlü türlü defterler edinmeme rağmen, hiçbirinin üzerine çizik atmaya kıyamadığım gibi. Sayfalarını çevirirken bile zarar vermekten çekinirdim. Cildinin katlanmamasına dikkat eder, yıpranmasına asla izin vermezdim. Sanki hiç el değmemiş gibi, kütüphanedeki yerine geri koyduğumda içim oldukça rahat ederdi. Fakat bir bakardım ki ben bu kadar özen gösterirken ağabeyim, daha rahat okunuyor bahanesiyle bütün bölüm başlangıçlarının sayfalarını daha en baştan kıvırmış, kitabı çoktan mundar etmiş bile. Hatta okurken sigara, çay, kahve, bira, rakı ve bilumum tüketimde bulunduğu için, bunların karışımını sayfa içlerine bulaştırıp iz bırakmış, iki sayfanın katlanarak birleştiği çizgiye de tütün parçalarını hapsetmiş ve kitapta kâğıt kokusundan eser bırakmamış.

Tabi ki bu durum beni çıldırtmaya yeterdi. Kıyameti kopartır, mücadele eder, yine de muvaffak olamazdım. Yanlış anlaşılmasın, düzenli ve tertipli bir adam değilim. Annem hep, “Sadece kâğıtlarını düzeltirsin zaten,” diye sitem ederdi. Haklıdır da, öyle söyleyeyim.
Bir de satır altlarını bol keseden kalın kalın çizmesini, henüz okumadığım bölümlerdeki ait hissetmediğim ifadelerin başıma kakılması olarak görürdüm. Yine de o böyle, ben böyle kavga dövüş okumaya devam ederdik. Ta ki bir kitaba kadar: Dövüş Kulübü.
Daha önce paragraf paragraf, cümle cümle, röportaj röportaj rastlayıp hayranı olduğum Chuck Palahniuk’un bu yeraltı şaheserine nihayet başladığımda kafama yumruk yemiş gibi hissettim. Tekrar tekrar okuyup insanlarla paylaşmak istediğim o kadar cümlesi ve söylemi vardı ki bunları bir okuyup bir kenara yazmaktan iflahım kesilmişti. Sanki kitap okumuyor, kitap hakkında tez hazırlıyor gibi bir çalışma içerisindeydim. Kendime ait ve benim de söylemek istediklerime dair o kadar çok şey bulmuştum ki, şaşkınlığım anlatılacak gibi değildi.

 Sonunda pes edip kitap üzerinden bir cümlenin altını çizdim. Ardından ikinci, üçüncü ve dördüncü ve beşinci…
Altını çizdiğim satırlar paragrafları buluyor, Chuck Palahniuk sanki bütün anlatmak istediklerimi zaten çoktan yazmış gibi hissediyordum. Gördüm ki, yine kitaptaki “kusursuz bir bedene sahip olmak” düşüncesinden hareketle, “Yaraların ve izlerin olmadığı bir hayat için ‘yaşanmış’ denemeyeceği” gibi, dedim ki kendi kendime: “Okumalı, altını üstünü çize çize, çay kahve döke döke, kenara köşeye notlar yaza yaza, izler ibareler bıraka bıraka okumalı.”  Tıpkı yaşamda olduğu gibi… Bir hayat yaşandığının belli olması için, yine kitaplardaki gibi, aldığımız yaralar kadar yaşamış olduğumuz söylenebileceği için, iz bıraka bıraka okumalı ve yaşamalı…

Sonra anladım ki, ben bu zamana kadar hiç okumamışım. Belki de okuduğumdan bir şey anlamamışım. Sadece göz gezdirmişim, o kadar. Tıpkı hayatı, içine dâhil olmadan yaşayan, kenarda köşede kalmış, sadece olup biteni izlemekle yetinenler gibi…  Hayır dedim. Okumalı, yazmalı… Daha da önemlisi yaşamalı… Hem de yara bere bıraka bıraka, altını üstünü çize çize…
              
Eylül 2016 – Adalar Gerçek Gazetesi

Yorumlar

Yorum Gönder

Çok okunan

Adaleti düdüklemek!

Resim
Mahpusluk zordur, ağırdır. Hele bir de kapalı alanda kalma korkunuz varsa veya yerinde duramayan, sürekli bir şeylerle ilgilenen, bir yerlere giden bir insansanız. Üstelik haksız yere de girdiyseniz o deliğe, en azından öyle hissediyorsanız, işkenceden farksızdır. İster bir gün, ister bin gün olsun çektiğiniz ceza. Hapishaneler dolmuş, tıklım tıklım hale gelmiş, yüksek mevcutlu yeni hapishanelerin açılacağı bir ülkedeyiz. Suç oranı tavan yapmış, hırlısı hırsızı, tacizcisi tecavüzcüsü elbette bir kenara, gazetecisi habercisi, sosyal medyadan yazdıklarıyla kodese atılanların artık haber değeri yok. Adalet kavramının yok olduğu, tutuklu yargılamaların suç tespit edilmeden bile isteye cezaya dönüştürüldüğü bir çukur. Öte yandan malı götürenin, arkası olanın, güçlünün, zalimin elini kolunu sallaya sallaya dolaştığı, hiç çekinmeden eylemlerine devam ettiği, herkesin göz yumduğu, insanların hak yerini bulsun diye değil yapılan eylemdeki çıkarına baktığı bir riyakârlık denizinde yüzdüğü...
Devamı

Mirasın üzerinde tepinmek!

Resim
İstanbul bir efsane şehir. Doğal güzellikleri, efsaneleri, tarihi yer ve yapıları, Boğaz’ı, hanları, hamamları ama bunların içinde en çok da el değmemiş olanları güzel. Yani güzel kalmayı başarmış. Çünkü elimizi nereye atsak, nereye dokunsak rant ve zenginlik anlayışıyla, gösteriş ve hırsla korumaktan çok yok etmek, sürdürmekten çok yıkmak anlayışıyla mahvetmişiz.  İstanbul’un, tarihi önemi, yapıtları, yaşanmışlıkları dolayısıyla hep bir kültür başkenti olarak kalması gerektiğini düşünmüştüm. Ne bu kadar kalabalığı hak ediyor, ne tüm sanayiinin, tüm ticaretin burada işleyip insanların geçimlerini burada kazanmaları gerekmesini. Bütün bunlar için de ciddi bir altyapı, üstyapı, yollar, binalar, iş merkezleri, araçlar, insanlar, okullar... Çıldırasıyla bir yoğunluğu hak etmiyor İstanbul. Çünkü metro çalışması yapıyorsunuz binlerce yıllık antik bir kent fırlıyor önünüze, yeni bir güzergah belirlemeye çalışıyorsunuz binlerce yıllık, o dönemlerden kalma kullanılan arkeolojik k...
Devamı

Hak Etmedik!

Resim
Ülkemizde düzenlenen   Dünya Basketbol Şampiyonası’na, milli takımımız müthiş bir başarı elde ederek damgasını vurdu, tüm dünyada adından söz ettirdi. Birbirinden güçlü takımları, birbirinden köklü ekolleri devirerek beklentilerin üzerine çıktı ve tüm Türkiye'ye bayram havası yaşattı. Şampiyona boyunca ülkenin büyük çoğunluğu maçları heyecanla izleyerek kazanılan başarıdan kıvanç duydu, basın da bu takıma hak ettiği gibi yer verdi. Yine de bu son turnuvada, her zamanki kötü alışkanlığımız tekrardan ortaya çıkmış oldu. Başka zamanlar görmezden geldiğimiz, küçümsediğimiz bir şeyden, zamanı gelince kapasitesinden fazla verim beklemeye bayılıyoruz. Yeniden tecrübe ettik ki, lig döneminde maç sonuçlarıyla ilgili birkaç satır haber yazmakla yetinin basın, normalin yüzlerce katı yer vermeye başladı basketbol haberlerine. Fakat, sakın ümitlenilmesin! Bir süre daha başarı hikayeleriyle ve “aslanlar, kaplanlar” başlıklarıyla karşılanan "dev"lerimizle dolu olacak olan sayfalar, ilk ...
Devamı