Memleketim memleketim...

Memleketimdeyim, Trabzon'umdayım. Yeşilin binbir çeşidindeyim nihayet!
Nasıl da iple çekmiştim sana tekrardan ulaşacağım günü?.. Bir sevgiliyle kavuşulan gün gibi hasretlik, iyileşmek için beklediği doktorun ayağına giden bir hasta gibi beklentili gelmiştim sana. Nihayet bir ömür gibi geçen bir yılın ardından soluyorum "deniz kokulu memleketimi, Orhan Veli'nin İstanbul'una inat!"

Memleket havası soluyunca insan, asıl ait olduğu yere gelince, bir şeyleri gözden geçiyor hayatında. "Ne yapıyorsun sen?" diyerek sorguluyor kendini. Bir tedavidir çünkü uzun zaman görmediğiniz yerleri tekrardan görmek, bir değerini yeniden anlamadır vazgeçtiğiniz şeylerin. Bu nedenle karar vermeye çalışırsınız doğruyu yapıp yapmadığınıza. Bir şok tedavisidir bu. Öyle ki, çıkıldığında sisin bastırdığı ve katıksız, temiz insanların temiz yaşamlarını sürdürdükleri bir köye, burada hayalleriniz de, istek ve tercihleriniz de gözden geçiriliyor, hayal kırıklıklarınızı da unutuluyor, uğruna kahrolduklarınız da önemsizleşiyor, değersizleşiyor...,

Taşlı köy yollarını çıktığınız arabanın teybinde çalan kemençe gözlerinizi yaşartırken, soruyorsunuz kendinize aşağılarda çağlayan derenin heyecanına kapılarak, "ne işim var büyük şehrin keşkemeşinde" diye. Bütün çekilmez sorunları mevcutken, neydi sizi ait olduğunuz yerden koparıp da kendiniz olamayacağınız bir yerde yaşamaya mecbur eden?

Köyünüze gidip büyüklerinizin mezarlarını ziyaret ediyorsunuz sonra. Yabancıların uğramayacağı küçük köylerin küçük evlerindeki yüksek nüfusla nasıl da kocaman hayatlar yaşamışlar, sizin erişemeyeceğiniz güzelliklere erişmişler ve fazla beklentisi olmayan, hırs ve kibirden uzak gerçek birer insan olarak noktalamışlar yaşamlarını.

Ne kadar isteseniz de yaşayamazsınız burada. Belki birkaç ay güzel bir tatil yaparsınız o kadar. Buraya ait olmayanlar bir yana, memleketinde bir bağı olanlar bile alışmışlardır metropol denilen yerlerden pompalananlara. Çünkü eski insanlar da kalmamıştır ortalıkta. Göçüp gitmişlerdir. Köylerde insan kalmamıştır. Şehirlere inmişlerdir ve yine ortada o metropollerde yaşama hayalinde olan insanlar kalmışlardır. Şehirler betonlaştırılmıştır, kalabalıklaştırılmıştır, Batı'daki keşmekeş buraya da gelmiştir. Ve siz isteseniz de köylerde yaşayamazsınız. Çünkü o eski insanlar kalmamıştır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Çok okunan

Adaleti düdüklemek!

Resim
Mahpusluk zordur, ağırdır. Hele bir de kapalı alanda kalma korkunuz varsa veya yerinde duramayan, sürekli bir şeylerle ilgilenen, bir yerlere giden bir insansanız. Üstelik haksız yere de girdiyseniz o deliğe, en azından öyle hissediyorsanız, işkenceden farksızdır. İster bir gün, ister bin gün olsun çektiğiniz ceza. Hapishaneler dolmuş, tıklım tıklım hale gelmiş, yüksek mevcutlu yeni hapishanelerin açılacağı bir ülkedeyiz. Suç oranı tavan yapmış, hırlısı hırsızı, tacizcisi tecavüzcüsü elbette bir kenara, gazetecisi habercisi, sosyal medyadan yazdıklarıyla kodese atılanların artık haber değeri yok. Adalet kavramının yok olduğu, tutuklu yargılamaların suç tespit edilmeden bile isteye cezaya dönüştürüldüğü bir çukur. Öte yandan malı götürenin, arkası olanın, güçlünün, zalimin elini kolunu sallaya sallaya dolaştığı, hiç çekinmeden eylemlerine devam ettiği, herkesin göz yumduğu, insanların hak yerini bulsun diye değil yapılan eylemdeki çıkarına baktığı bir riyakârlık denizinde yüzdüğü...
Devamı

Mirasın üzerinde tepinmek!

Resim
İstanbul bir efsane şehir. Doğal güzellikleri, efsaneleri, tarihi yer ve yapıları, Boğaz’ı, hanları, hamamları ama bunların içinde en çok da el değmemiş olanları güzel. Yani güzel kalmayı başarmış. Çünkü elimizi nereye atsak, nereye dokunsak rant ve zenginlik anlayışıyla, gösteriş ve hırsla korumaktan çok yok etmek, sürdürmekten çok yıkmak anlayışıyla mahvetmişiz.  İstanbul’un, tarihi önemi, yapıtları, yaşanmışlıkları dolayısıyla hep bir kültür başkenti olarak kalması gerektiğini düşünmüştüm. Ne bu kadar kalabalığı hak ediyor, ne tüm sanayiinin, tüm ticaretin burada işleyip insanların geçimlerini burada kazanmaları gerekmesini. Bütün bunlar için de ciddi bir altyapı, üstyapı, yollar, binalar, iş merkezleri, araçlar, insanlar, okullar... Çıldırasıyla bir yoğunluğu hak etmiyor İstanbul. Çünkü metro çalışması yapıyorsunuz binlerce yıllık antik bir kent fırlıyor önünüze, yeni bir güzergah belirlemeye çalışıyorsunuz binlerce yıllık, o dönemlerden kalma kullanılan arkeolojik k...
Devamı

Hak Etmedik!

Resim
Ülkemizde düzenlenen   Dünya Basketbol Şampiyonası’na, milli takımımız müthiş bir başarı elde ederek damgasını vurdu, tüm dünyada adından söz ettirdi. Birbirinden güçlü takımları, birbirinden köklü ekolleri devirerek beklentilerin üzerine çıktı ve tüm Türkiye'ye bayram havası yaşattı. Şampiyona boyunca ülkenin büyük çoğunluğu maçları heyecanla izleyerek kazanılan başarıdan kıvanç duydu, basın da bu takıma hak ettiği gibi yer verdi. Yine de bu son turnuvada, her zamanki kötü alışkanlığımız tekrardan ortaya çıkmış oldu. Başka zamanlar görmezden geldiğimiz, küçümsediğimiz bir şeyden, zamanı gelince kapasitesinden fazla verim beklemeye bayılıyoruz. Yeniden tecrübe ettik ki, lig döneminde maç sonuçlarıyla ilgili birkaç satır haber yazmakla yetinin basın, normalin yüzlerce katı yer vermeye başladı basketbol haberlerine. Fakat, sakın ümitlenilmesin! Bir süre daha başarı hikayeleriyle ve “aslanlar, kaplanlar” başlıklarıyla karşılanan "dev"lerimizle dolu olacak olan sayfalar, ilk ...
Devamı